[24-27 ตุลาคม 2562] ดื่มด่ำกับธรรมชาติแบบสุดๆ #จิมกาแฟกระบอกไม้ไผ่ (ลืมเอาแก้วมาจากหมู่บ้าน5555) #ทานข้าวริมน้ำตก เป็นบรรยากาศที่เชิญชวนให้คุณมาสัมผัสบู๊ยยยยย!!!! #โจเปาและเด็กๆดูแลเราดีมากๆๆๆชื่นชมความมีน้ำใจ ความมีจิตอาสา ความน่ารัก และความกล้าหาญเอาตัวเองเข้าป้องกันครูอาสาในตอนข้ามน้ำตก บันทึกครูอาสา โดยครูธีม ธงชัย อ่านต่อที่นี่
[24-27 ตุลาคม 2562] อยากจะบอกว่า เราหลงรักที่นี่ ไม่ใช่เพราะแค่บรรยากาศสวย แต่เด็กที่นี่เป็นเด็กที่พร้อมจะวิ่งเข้าหาเราทุกเมื่อที่เราต้องการความช่วยเหลือ โดยที่เราไม่ต้องเอ่ยปากด้วยซ้ำ รูปที่เราถ่ายอาจไม่สวย เพราะถึงตอนนั้นไม่มีเวลาอยากจะจับกล้องด้วยซ้ำ อาศัยดูดจากกล้องเพื่อน เราไม่ได้เป็นคนมีพื้นฐานจิตใจที่รักเด็ก แต่เรารักเด็กที่นี่ พวกเขาจริงใจ มีจิตอาสา และพร้อมจะช่วยเหลือคนอื่นทุกเมื่อ เด็กแบบนี้ต่างหากที่เราหลงรัก ไม่ใช่แค่เด็ก แต่เป็นทุกคนในหมู่บ้านเลยมากกว่า เราเขินทุกครั้งที่แทนตัวเองว่าครู หรือเด็กเรียกครู ไม่ชิน บันทึกฉบับเต็มของครูอาสา โดยครูอัง นาริชชา อ่านได้ที่นี่
[24-27 ตุลาคม 2562] เด็กๆที่นั่นเขามีความสุขในวิถีชีวิตของเขา เด็กๆที่นั่นน่ารักมากกกกกมีน้ำใจมีจิตอาสาไม่ว่าครูจะทำอะไรเด็กๆจะถามเสมอว่า “ครูมีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ/ครับ” อันนี้โคตรประทับใจเลย ❤️ ไม่ว่าครูจะพาเขาทำกิจกรรมอะไรเขาจะสนุกไปกับทุกกิจกรรมที่ครูพาทำ😃 การไปทำค่ายครั้งนี้เป็นการไปในที่ห่างไกลตัดขาดจากโลกออนไลน์เพราะไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ จนคิดว่าถ้าเราเป็นอะไรไปพ่อแม่จะรู้มั้ย แต่เราก็อยู่ได้และก็กลับมาด้วยร่างกายครบ32 ขาขึ้นดอยไม่มีอ้วกสงสัยเพราะตื่นเต้นแต่เมารถมากกก ขากลับเลยจัดหนักอ้วกไป 4 รอบ😄ข้ามเขา 4-5 ลูกไม่เมาได้ไง🥴 จนเผลอหลุดปากไปว่า “ฉันมาทำอะไรที่นี่” 🤣🤣 อ่านบันทึกครูอาสา โดยครูเก๋ ชุติมา ได้ที่นี่
[10-13 มกราคม 2562] Day2 วันนี้ตื่นตอนตี 5.30 นอนเต็มที่จากเมื่อวานที่นอนตอนสามทุ่ม ก่อนนอนใส่อุปกรณ์กันหนาวครบ ทั้งหมวก ผ้าพันคอ ถุงเท้า เสื้อแขนยาวกางเกงขายาว และซุกเข้าถุงนอน อากาศไม่หนาวมากตอนนอน น้องอุ้มไม่เคยปิดไฟนอนต้องมานอนในที่ไม่มีไฟเลยขอเอามือมาแปะตัวเค้าเพื่อความอุ่นใจ ‘พี่เบล หนูขอแปะพี่ไว้นะ หนูจะได้นอนหลับ’ เอ็นดูน้องมากกก จริงๆคือเหมือนพี่เลย 555… นอนได้ซักพักไม่รู้ว่าเพราะถุงนอนหนาหรืออากาศไม่หนาว เหงื่อแตกคร่า เลยถอดอุปกรณ์ทุกอย่างที่ใส่มา และนอนต่อ แต่ตอนใกล้เช้า อากาศเย็นมากกก ใส่ทุกอย่างกลับเหมือนเดิม 555 เค้าโชคดีที่ถุงนอนหนา เลยไม่ลำบากเท่าไหร่ แต่ได้ข่าวว่าเพื่อนๆหลายคนถึงกับต้องตื่นมาผิงไฟทำกับข้าวเพราะนอนต่อไม่ได้ 🥶 เช้านี้ไม่ได้อาบน้ำแหละ เพราะสะอาดตั้งแต่มะวานแล้ว 😜🤭😬 ตอนเช้าทำอาหารเป็นไข่เจียวและต้มมาม่า ทานเสร็จไปโรงเรียน (บ้านไกลมาก เดิน 1 นาทีถึง) ที่สนามฟุตบอล รร เจอเพื่อนๆกำลังจัดสถานที่งานวันเด็กอยู่ เลยช่วยกันจัดของ จัดเวที เป่าลูกโป่ง ใช้อุปกรณ์ง่ายๆ ตกแต่งเวที ช่อดอกไม้ประดับเวทีก็ทำมาจากดอกหญ้า แต่ไม่รู้ทำไมมันสวยมากในความคิดเค้า นอกจากจัดเวทีแล้วก็ต้องแยกของบริจาค ซึ่งเยอะมากกก ดีใจแทนเด็กๆ ดูเด็กๆมีความสุข แค่ลูกโป่งลูกเดียวก็สนุกได้ วันนี้มีการติดป้ายชื่อของครูและนักเรียน
[10-13 มกราคม 2562] บันทึกจากแม่ฮอง Day1 เค้าถึงบ้านแม่ฮองกลาง อมก๋อยแล้วนะคะ หลังจากที่สัญญานโทรศัพท์หายไปและไม่มีอีกเลย และจะไม่มีอีก 4 วัน… ระหว่างทางโหดมากอย่างที่เห็น ใช้เวลาเกือบ 4 ชม กับระยะทาง 80 กิโลเมตร นี่ยังไม่รวมรถเมล์จากเชียงใหม่-อ.ฮอด 2 ชม รถสองแถวจากฮอดมาอมก๋อยอีก 2 ชม รวมการเดินทางจากเชียงใหม่ถึงบ้านแม่ฮองกลาง 8 ชม. ปวดก้นระบมไปหมด 😂 มาถึงแต่ละคนต้องแยกไปพักกับโฮสแฟมิลี่ ตามรายชื่อที่ครูต้อมจัดไว้ให้ โฮสแฟมิลี่ของเค้าชื่อ ด.ญ. ฐานิตา ฐานิตามารอรับพวกเราอยู่สักพักแล้ว เค้าแวะซื้อส้มที่ตลาดมาฝากโฮสด้วย 🍊 โชคดีมากที่บ้านของฐานิตาอยู่หน้า รร ในขณะที่บ้านโฮสคนอื่นต้องเดินลง หรือเดินขึ้นเขา ครูอาสาที่พักบ้านนี้มีสามคน คือพี่ปู ว่าที่ ดร. น้องอุ้มสาวบัญชีจาก ร.พ. ศิริราช และเค้า วันนี้ยังไม่มีกิจกรรม เลยแยกกันไปพักผ่อน บ้านของฐานิตาเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูง แต่หลังคาเตี้ย เวลาเดินเข้าบ้าน เค้าก็จะหัวโขกกับหลังคาและชายขอบบ้านด้วยความซุ่มซ่ามที่เทอน่าจะชิน และก็โขกอยู่แบบนี้อีกหลายครั้ง
[10-13 มกราคม 2562] ระหว่างทางคิดตลอด กุมาทำไมว่ะเนี่ย เอาตัวเองมาลำบากเพื่ออ ไกลอิ๊บอ๊าย ทางขรุขระตลอด3-4ชั่วโมง รถกระแทกเจ็บไปหมด แต่ตลอดเส้นทางที่เราไปนั่นเต็มไปด้วยความสนุกและเสียงหัวเราะของเพื่อนร่วมทางที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรกและมีจุดประสงค์เดียวกันที่แม่บ้านแม่ฮอง บันทึกครูอาสาโดยครูเกด
การได้เป็นผู้ให้และเป็นผู้รับในเวลาเดียวกัน ขอบคุณรอยยิ้มของเด็กๆทุกคน นี่เป็นเหตุผลที่เรามาแม่ฮองครั้งที่4 และอยากมาอีกเสมอด้วยความคิดถึง ❤️ ครั้งนี้ต้องขอขอบคุณเพื่อนๆหลายๆคนที่พอรู้ข่าวว่าเราจะมาก็ช่วยรวบรวมเงินซื้ออุปกรณ์การเรียน บางคนฝากเป็นเสื้อผ้ามา เราได้นำไปมอบถึงมือเด็กๆบนดอยแล้วนะคะ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยค่ะ ขวัญ, ครูกิ๊ก,เจมมี่,โบลิ่ง,ไอซ์,โบว่า,เจนนี่,เกมส์,วรกร แคทริยา,จัสมิน,จูเนียร์ เรไรและครอบครัว และขอบคุณบุ๋มสำหรับเสื้อผ้าเด็กๆด้วยจ้า ขอบคุณชะนีขวัญด้วยที่ทนร้อนไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนนะจร้า Kwan Kapooklook ขอบคุณรูปภาพจากครูอาสาทุกคนด้วยน้า #บันทึกครูอาสา #บ้านแม่ฮองกลาง #ลาพักร้อนมาสอนเด็กดอย โดยครูมด
ณ แม่ฮอง มี 2 คำศัพท์ที่อิชั้นจำความหมายได้ขึ้นใจ 1. ถ้าถามเด็กๆว่าทางอีกไกลมั้ย? เด็กตอบว่า “ไม่ไกลค่ะ” นั่นแหละ….คือไกล(สำหรับเรา) 😂 2. คำนี้เป็นคำที่อิชั้นกลัวที่สุด….ถ้าเด็กๆชวนบอกว่า #คุณครูคะหนูมีทางลัด“ โปรดจงรู้ไว้ประโยคนี้แปลว่า “คุณครูคะเราไปทางวิบากกันเถอะค่ะ” ถ้าคุณตอบตกลงในตอนนี้..คุณจะได้สัมผัสประสบการณ์ลืมยากในการเดินชมธรรมชาติ -บางช่วงเดินได้เลนเดียวร่วงลงไปด้านข้างเป็นดอยถ้าโชคดีอาจคว้าต้นหญ้า ต้นไม้หรือเถาวัลทัน😍 -บางช่วงทางชันมาก ชันนน ชันนน มีแต่ขึ้น ขึ้น ขึ้น จนคุณหมดหวังเหม่อมองฟ้าแล้วถามว่าตรูมาทำอะไรทางนี้!! แต่เดี๋ยวก่อน!!!….ถ้าคุณถอดใจชวนเด็กเดินกลับทางเก่า….เด็กๆจะหันมายิ้มหวานให้คุณแล้วบอกว่า “อีกไม่ไกลค่ะ” (ย้อนกลับไปที่ข้อ1) 😂😂😂😂😂😂😂 บันทักครูอาสา โดยครูมด
ใครจะไปคิดจากคำชวนง่ายๆ ว่า “ไปเป็นครูอาสากันไหม??” จะเปลี่ยนความคิดและให้ความสุขเรามากกว่าที่เราคิด❤️ คำว่า “ครูเปิ้ล” เป็นคำที่ใช้เรียกกัน ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น เพื่อให้เด็กๆ ชาวบ้าน และ เพื่อนครูอาสาด้วยกันได้รู้จักกัน ได้พูดคุยกันมากขึ้น โดยไม่มีสังคมก้มหน้าจากที่นั่น มันช่างดีเหลือเกิน😀 ในขณะเดียวกัน เราได้เป็นทั้ง “ผู้ให้” และ “ผู้รับ” เราให้สิ่งของและให้ความสุขแก่เด็กๆ และชาวบ้าน เราได้รับรอยยิ้ม น้ำใจ การพยายามสื่อสารพูดคุยจากชาวบ้านและเด็กๆ ที่สำคัญเราได้รับบรรยากาศบนดอยที่สวยงาม ฟ้าเป็นฟ้า ภูเขาเป็นภูเขา ดวงดาวมันชัดเจนมาก มันคือธรรมชาติ ที่คนเมืองอย่างเราๆต้องการมาก มันคือการพักผ่อน มันคือการชาร์ตแบตให้เรามีพลัง เราเห็นรอยยิ้ม การพูดคุย การทำความรู้จักกัน ผ่านจากการเงยหน้าพูดคุยกัน และการส่งรอยยิ้มมากกว่า การก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์ บันทึกครูอาสา โดยครูเปิ้ล
มาดอยครั้งนี้เป็นครั้งที่3แล้วต้องทิ้งทั้งงาน เงิน อนาคต แต่การตัดสินใจครั้งนี้มันคุ้มว่ะ เพราะความสุขมันไม่ใช่แค่ชื่อเสียงเงินทอง #4dekdoi #แม่ฮองกลาง ดูอัลบั้มทั้งหมด โดยครูอุ้ม-ครูนาแอ๊ะ บันทึกครูดอยอาสา 3 : ความสุขที่มากกว่าเงินทอง
