ใครจะไปคิดจากคำชวนง่ายๆ ว่า “ไปเป็นครูอาสากันไหม??” จะเปลี่ยนความคิดและให้ความสุขเรามากกว่าที่เราคิด❤️
คำว่า “ครูเปิ้ล” เป็นคำที่ใช้เรียกกัน ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น เพื่อให้เด็กๆ ชาวบ้าน และ เพื่อนครูอาสาด้วยกันได้รู้จักกัน ได้พูดคุยกันมากขึ้น โดยไม่มีสังคมก้มหน้าจากที่นั่น มันช่างดีเหลือเกิน😀
ในขณะเดียวกัน เราได้เป็นทั้ง “ผู้ให้” และ “ผู้รับ” เราให้สิ่งของและให้ความสุขแก่เด็กๆ และชาวบ้าน เราได้รับรอยยิ้ม น้ำใจ การพยายามสื่อสารพูดคุยจากชาวบ้านและเด็กๆ ที่สำคัญเราได้รับบรรยากาศบนดอยที่สวยงาม ฟ้าเป็นฟ้า ภูเขาเป็นภูเขา ดวงดาวมันชัดเจนมาก มันคือธรรมชาติ ที่คนเมืองอย่างเราๆต้องการมาก มันคือการพักผ่อน มันคือการชาร์ตแบตให้เรามีพลัง เราเห็นรอยยิ้ม การพูดคุย การทำความรู้จักกัน ผ่านจากการเงยหน้าพูดคุยกัน และการส่งรอยยิ้มมากกว่า การก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์