พี่จะอยู่ถึงหน้าฝนนี้หรือเปล่าครับ ? ครูเล้ง ครูผู้ช่วย ในโครงการ ครู กพด. ประจำอยู่ ศศช.บ้านแม่เกิบ ยิงคำถามใส่ผม ขณะที่ผมติดรถจักรยานยนต์ น้องเขาลงมาจากดอย บ้านแม่ฮองกลาง ระยะทาง ๗๐ กิโลเมตร ใช้เวลา ๔ ชั่วโมงกว่า ทำให้เราได้แลกเปลี่ยนทัศนกันหลายอย่าง

หย่อมบ้านแม่ฮองกลาง ประกอบด้วย บ้านแม่ฮองกลาง บ้านแม่เกิบ บ้านแม่ฮองใต้ และบ้านห้วยหวาย ๔ หมู่บ้านนี้ อยู่สุดท้าย ริมสุดของอำเภออมก๋อย ติดกับอำเภอแม่สะเรียงและอำเภอสบเมย ของจังหวัดแม่ฮ่องสอน

ด้วยเหตุผลที่ผมเลือกบ้านแม่ฮองกลาง ด้วยเลขที่ตำแหน่งพนักงานราชการ เป็นเลข ๘๔๘ เลขสวยซะด้วย หารู้ไม่ชะตากรรม ไปไกลสุด ๆ ของอมก๋อย ดินแดน คำสาป ใครที่ถูกส่งมาอยู่ เหมือนโดนทำโทษ กันดารสุด ๆ ห่างไกล ถนนดินผุ ๆ พัง ๆ ไปตลอดระยะทางเกือบ ๗๐ กิโลจากตัวอำเภออมก๋อย

ผมไม่ได้มีคำตอบให้ครูเล้งตรง ๆ แต่ผมบอกว่า เมื่อตั้งใจเลือกมาอยู่แล้วก็ต้องอยู่ให้ได้ เป็นคำถามที่ผมไม่แปลกใจเลย ครูบางคนมาอยู่เดือนมกราคม สิ้นมีนาคม ก็ย้ายแล้ว บางคนมาอยู่เดือนกันยายน พอตกเดือนพฤศจิกายน ก็ย้ายแล้ว หรือถ้าไม่มีที่ย้ายก็ลาออกไป เพราะทนความลำบากไม่ไหว

ในเมื่อเป็นคนต้นทุนต่ำ ไม่มีอะไรจะเสีย อยู่แล้ว เลือกมาเอง มาหาความลำบากเอง ก็ต้องอยู่ให้ได้

กันดารขนาดไหน กันดารขนาด ในหมู่บ้านมีทีวีเครื่องเดียว คือบ้านผู้ใหญ่บ้าน กันดารขนาดลูกผู้ใหญ่บ้านอายุ ๑๒-๑๓ ปี ไม่เคยมาถึงตัวอำเภออมก๋อยเลย กันดารขนาดนักเรียน ๔-๖ ขวบ ใส่แต่เสื้อมาโรงเรียนไม่มีกางเกงใส่

ผมติดนมรสช็อกโกแล็ตขึ้นไปบนดอยบ้านแม่ฮองกลาง ๑ กล่อง กะว่าถ้าหิวเมื่อไหร่ก็จะหยิบมากิน ผมแทบไม่กล้ากินเอง เพราะนักเรียนมองตาปริบ ๆ  ผมแอบให้เด็ก ๑ คน ตอนกลางคืน พอตกเช้าขึ้นมาผมก็ถามว่า นมที่ครูให้ไปอร่อยไหม แน่นอน คำตอบที่ผมต้องการคือ “อร่อยครับ” แต่ผมไม่ได้คำตอบนั้นเลย ผมได้ยินเสียงตอบแบบไม่มั่นใจในภาษาไทยว่า “ไม่อร่อยครับ”

โห เด็กไม่เคยกินนมรสช็อกโกแล็ตเลย นมนี้จะมีรสหวานและขมนิด ๆ จนไม่รู้ว่านมหวานรสช็อกโกแล็ตอร่อยยังไง ?