ครูนิออน-คนยืน
บันทึกจากความคิดถึงบ้านบนดอย 🙂 บ้านบนดอยให้ความรู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจอย่างน่าแปลก ทั้งที่บ้านไม่มีรั้ว ไม่มีลูกกรง ไม่ต้องปิดหน้าต่างนอน ไม่ได้คิดว่าวันนี้จะไปกินอะไรดี คิดแค่ว่าวันนี้เหลืออะไรให้ทำกินได้บ้าง ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีเตาแก๊ส ไม่มีทีวี ไม่มีพัดลม แต่พวกเราก็อยู่ได้สบายมาก ความจริงแล้วเราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทางลำบากขนาดนี้ชาวบ้านเค้ามาอยู่กันได้ยังไง ? แต่เมื่อมีทุกอย่างรวมกันพวกเรากลับมีความสุขกันอย่างน่าแปลก
:0 ที่นี่ ถ้าคุณอยากกินข้าว คุณต้องปลูกเอง ช่วงนี้ชาวบ้านจึงไปนาแทบทุกวันเพราะเป็นฤดูเก็บเกี่ยว เราถามว่าได้ปลูกขายหรือเปล่า เค้าบอก เปล่า ปลูกไว้กินเองครับ ที่นี่ ถ้าคุณอยากมีเสื้อผ้าใส่ แน่นอนค่ะ คุณต้องทอเอาเอง ทุกคนจะมีเสื้อผ้าแบบคนในเมืองใส่อยู่บ้างไม่กี่ชุดจากการที่คนในบ้านลงไปทำงานในตัวเมืองแล้วซื้อกลับมาหรือจากคนที่มาค่ายซื้อมาบริจาคให้ชาวบ้าน ที่นี่ ชาวบ้านให้เราไปอาศัยนอนฟรีแบบไม่ต้องให้เงินแถมบางบ้านยังทำอาหารให้กินอีก ที่น่าแปลกคือชาวบ้านกลับเกรงใจเรากลัวเราอยู่ไม่สบาย แทนที่จะเป็นแขกที่ไปพักตะหากที่ควรจะเกรงใจ ที่นี่ ชาวบ้านเค้าชอบยิ้มกับร้องเพลงค่ะ ทุกเช้าเย็นจะได้ยินเสียงเพลง ฮึมฮัมๆ มาเบา ๆ จากใครสักคนในบ้านเสมอ เรื่องน่าแปลกมากมายเกิดขึ้นบนนี้ จากคนที่ตั้งคำถามตลอดว่าจะมีมั้ยสังคมที่คนจะไว้ใจกันได้จริง ๆ จะอยู่กันอย่างไม่ต้องกลัวอะไรจริง ๆ ตอนนี้หาคำตอบนั้นเจอแล้วค่ะ ขอบคุณจากใจ แล้วจะกลับไปอีกนะแม่ฮองใหม่ 🙂