กลับมาอีกครั้งกับครูอาสา หมู่บ้านแม่ฮองกลาง
[24-27 ตุลาคม 2562] อยากจะบอกว่า เราหลงรักที่นี่ ไม่ใช่เพราะแค่บรรยากาศสวย แต่เด็กที่นี่เป็นเด็กที่พร้อมจะวิ่งเข้าหาเราทุกเมื่อที่เราต้องการความช่วยเหลือ โดยที่เราไม่ต้องเอ่ยปากด้วยซ้ำ รูปที่เราถ่ายอาจไม่สวย เพราะถึงตอนนั้นไม่มีเวลาอยากจะจับกล้องด้วยซ้ำ อาศัยดูดจากกล้องเพื่อน เราไม่ได้เป็นคนมีพื้นฐานจิตใจที่รักเด็ก แต่เรารักเด็กที่นี่ พวกเขาจริงใจ มีจิตอาสา และพร้อมจะช่วยเหลือคนอื่นทุกเมื่อ เด็กแบบนี้ต่างหากที่เราหลงรัก ไม่ใช่แค่เด็ก แต่เป็นทุกคนในหมู่บ้านเลยมากกว่า เราเขินทุกครั้งที่แทนตัวเองว่าครู หรือเด็กเรียกครู ไม่ชิน บันทึกฉบับเต็มของครูอาสา โดยครูอัง นาริชชา อ่านได้ที่นี่
